LACRIMARUM AESTUS. Sabrinae tribuit nostri, quae debuit, Hister quieta corda luce iam carentia : illa accepit humus iucundae in margine ripae, ubi audiatur usque fluctuum sonus. turget ibi bis quoque die Sabrina, marini salis liquore praefluente litora: fluminis unde loqui melior pars desinit Iscae, et hinc et inde fit iugis silentium. ceu tumidus tacuit, ceu cessat labier amnis, quiescit ille cordis angor intimi; lumina cum fletu turgentia flere recusant, premitque vocis aestuans dolor viam. mox ubi se recipit fluctus, frondentia, ut ante, fit amnis inter alta rupium loquax : hoc quoque subsidit gravior sub pectore luctus, queoque voce pauca rursus eloqui. IN MEMORIAM. CVII. The time admits not flowers or leaves And bristles all the brakes and thorns Together, in the drifts that pass, To darken on the rolling brine, That breaks the coast. But fetch the wine, Arrange the board and brim the glass: Bring in great logs, and let them lie, We keep the day. With festal cheer, TENNYSON. CONVIVA SILENS. Non flore tempus, non foliis erat ornare cenam: nunc Boreae foris saevique debacchantur Euri flamina, nunc glacies acuta praetexit imas cuspide tegulas, horrentque dumi sentibus asperi, qua crescit in silvas rigenti despiciens face noctiluca. audisne costis arborum ut insonent illisa nudis ferrea cornua, pergunt ubi infuscare densa nube nives mare fluctuosum, quod curvat oram? prome cadum meri; ciboria exple: quis dapibus struet mensas? quis apportans benigna ligna manu cumulabit ignem, ardoris ut sit vis solida in foco? demenda fronti nubila: quis modus, tamquam ille non lectis adesset, colloquiis erit usitatis? hunc dedicari vult Genius diem quodcumque sit factus, nec absint THE PARROT. A parrot from the Spanish main, To spicy groves, where he had won He bade adieu. For these he changed the smoke of turf, A heathery land and misty sky, And turned on rocks and raging surf His golden eye. But petted in our climate cold He lived and chattered many a day; Until with age, from green and gold His wings grew grey. PSITTACUS. Psittacus, Hispanis ales peregrinus ab Indis, plumea cui rari forma coloris erat, pullus adhuc, teneroque fere captivus ab ungue, venerat in Mullae frigida tesca meae. quid calido quod natus erat sub sole? quod inde traxerat alarum non leve pluma decus? pomis et patrio spiranti balsama luco, Phoebo etiam et zephyris dixerat ille 'vale.' his ubi mutavit foculos de caespite factos, quodque madens nebulis vestit erica solum ; quamcumque in partem rutili fert lumen ocelli, saxa videt tumido spumea facta salo. fovimus; ille diu sub sidere vixit iniquo; de se vix umquam destitit esse loquax; donec ab annosa fluxit color aureus ala, colloque in viridi pluma senilis erat. |