non eft quanti Sacerdótium, eórum quæ dixi fide fáciam. Saül ille filius Cis, non fuopte motu & curâ rex factus eft; fed ábiit ut quæreret áfinas, & fuper iis Prophétam interrogáre cœpit : ille verò de regno ipfum allocútus eft. Neque tamen ille ftatim regnum ádiit licet id a

contra Amalecítas Deus commisiffet: quo mihi non commiffo, in peccátum hujúfmodi nunquam incidiffem. Verùm hæc ómnia ad defenfiónem infirma funt ; nec infirma modò, fed periculófa, quæ Dei magis iram accéndant.

E

. Dixit Sámuel ad

192.

A

Lectio v. Tqui poterat ad Samuélem increpántem dícere: Num ego regnum inváfi? Num infilivi in hanc poténtiam ? Vitam privátam,otiófam & quié tam dúcere volébam: tu verò me in hanc dignitátem pertraxifti. Si in illa 'humilitate permansíffem, hæc offendicula fácilè declináffem. Nam cùm ex vulgárium & ignobilium effem número, ad hoc opus miffus nunquam fuiffem; neque mihi bellum

Lectio vj. Um enim qui méritis majórem dignitátem accépit, non oportet ad peccatórum excufatiónem honóris magnitúdinem obténdere; fed ad majórem in virtúte proféctum uti magno illo Dei erga fe ftúdio. Ille verò, quia mekórem nactus dignitátem, ídeo peccáre fibi licitum nihil effe exiftimabat áliud quàm Dei cleméntiam peccatórum fuórum caufam fácere conátus eft: quod fanè ímpiis, & iis qui vitam ignávè ducunt, mos eft dicere. Nos autem non fic afféctos effe, nec in símilem decídere insániam decet ; fed ubíque curáre,ut quæ facultátis noftræ funt, adhibeá mus; ac bene de Deo cogitémus & loquámur. R. Dixit Sámuel ad Ifai, 193.

difcipulis ( Jefu :) Quare cum peccatóribus mandúeat & bibit Magifter vefter? Jefus ait illis: *Non necéffe habent fani médico, fed qui malè habent: non veni vocárė juftos, fed peccatóres.

Papæ. Homil. 34. in Evang. Onfiderándum nobis

Ceft, Fratres mei, cur

Dóminus plus de convérfis peccatóribus, quàm de ftantibus juftis, in cœlo gáudium effe fateátur. Unde hoc, nifi quòd ipfi per quotidiánum vifiónis experiméntum novimus, quia plerumque hi qui nullis fe oppreffos peccatórum molibus fciunt, ftant quidem in via juftitiæ nulla illicita pérpetrant, fed tamen ad coeleftempátriam ánxiè non anhélant; tantóque fibi in rebus lícitis ufum præbent, quantò fe perpetraffe nulla illicita meminérunt? Et plerumque pigri rémanent ad exercénda bona præcipua; quia valde fibi fecúri funt, quòd nulla commiferint mala gravióra.

AT

catricem & fanitátem, & propitius ero cunctis iniquitátibus eórum. * Non necéffe. Marc. 2. Jer. 33. Lectio viij. T contra, nonnúnquam hi qui fe áliqua illicita egiffe meminérunt, ex ipfo fuo dolore compúncti,inardéfcunt in amórem Dei, feséque in magnis virtútibus exércent, cuncta difficília fancti certáminis áppetunt, ómnia mundi derelinquunt, honóres fúgiunt, accéptis contumeliis lætántur, flagrant defidério, ad coeléitem pátriam anhélant; & quia fe erráfle a Deo considerant, damna præcedéntia lucris fequéntibus recompénfant. Majus ergo de peccatóre convérfo, quàm de ftante jufto gáudium fit in cœlo ; quia & dux in prælio plus eum militem diligit, qui poft fugam reverfus, hoftem fórtiter premit, quàm, il

buit, & nunquam áliquid fórtiter géffit. Sic agrícola illam ámpliùs terram amat quæ poft fpinas úberes fruges profert, quàm eam quæ nunquam fpinas hábuit, & nunquam fértilem meffem prodúcit.

R. Venit Filius hóminis falváre quod períerat. * Non eft volúntas ante Patrem veftrum qui in cœlis eft, ut péreat unus de pusillis iftis. . Nunquid voluntátis meæ eft mors ímpii, dicit Dóminus ; & non ut convertátur a viis fuis, & vivat? * Non eft. Matt. 18. 'Ezech. 18.

Lectio ix.

vifibilibus accendúntur laméntis gaudent, in cunctis femetipfos humiliant; & ficut nonnulli peccáta óperum, fic ipfi cogitatiónum peccáta deplórant. Quid ítaque iftos díxerim, nifi & juftos & pœniténtes, qui fe & in poeniténtia de peccáto cogitatiónis humiliant, & recti femper in ópere perfevérant? Hinc ergo colligéndum eft quantum Deo gaudium fáciat, quando humiliter plangit juftus, fi facit in cœlo gaudium, quando hoc quod malè geffit, per poeniténtiam damnat injúftus.

R. Ecce ego ipfe requí

eft quia funt plerique jufti in quorum vita tantum eft gáudium, ut eis quælibet peccatórum pœniténtia præpóni nullátenus poffit. Nam multi, & nullorum fibi malórum funt cónfcii; & tamen in tanti ardóris afflictióne fe exércent, ac fi a peccátis ómnibus coangufténtur. Cuncta étiam lícita réfpuunt,ad defpéctum mundi fublímiter accingúntur, licére fibi nolunt omne quod libet, bona fibi ámputant étiam concéffa,

tábo eas. *Quod períerat requíram, & quod abjéctum erat redúcam, & pafcam illas in judício.. Oves meæ non períbunt in ætérnum; & non rápiet eas quifquam de manu mea. * Quod períerat. Glória. * Quod períerat. Ezech. 34. Joan. 10. Te Deum.

[Et dicitur in omnibus Dominicis ufque ad Adventum.]

Ad Bened. Ant. 3. a. Quis ex vobis homo qui habet centum oves; &

Luc. 15.

Oratio.

tium Deus, fine quo

fanctum, multiplica fuper nos mifericórdiam tuam; ut te rectóre, te duce, fic tranfeámus per bona temporália, ut non amittámus ætérna. Per Dóminum noftrum Jefum. CANON. Ex Concilio Budénfi.

An. 1279. cap. 33. PRæcipipus, táncsinRæcipimus, ut Ecclegulis diébus Dominicis & Festivis ad divína Officia, fpeciáliter ad Miffam, vadant ad fuas Parochiales Eccléfias, ibíque divína Officia, prout Deus déderit, áudiant diligénter: nec ipfi Parochiáni, relíctâ fuâ Parochiali Eccléfiâ, vel contémptâ, ad álias Eccléfias,cujufcunque fint Ordinis, Religiónis, aut ftatus præsúmant accédere.

tem armigerum fuum:... Veni, tranfeamus ad statiónem incircumcisórum horum, fi fortè fáciat Dóminus pro nobis.... Cùmque apparuerimus eis, fi táliter locúti fúerint ad nos: Manéte donec veniámus ad vos; stemus in loco noftro, nec afcendixerint. Afcendite ad nos dámus ad eos. Si autem afcendámus, quia trádidit eos Dóminus in mánibus noftris; hoc erit nobis fignum. Appáruit igitur utérque ftatióni Philifthinórum: dixerúntque Philifthiim: En Hebræi egrediúntur de cavérnis, in quibus abfcónditi fuerant. Et locúti funt viri de ftatióne ad Jónatham, & ad armigerum ejus, dixeruntque: Afcéndite ad nos & oftendemus vobis rem. Et ait Jónathas ad armigerum fuum Afcendámus, séquere me: trádidit enim Dóminus eos in manus Ifrael.. R. Diléctus, 189.

Lectio ij. Scéndit autem Jónathas máribus & pédibus reptans, & ármiger ejus poft eum. Itaque álii cadébant ante Jónatham, álios ármiger ejus interficiébat fequens eum. Et facta eft plaga prima, quâ percúffit Jonathas & áriniger ejus, quafi viginti virórum:.. & áccidit quafi miráculum a Deo.. Et refpexérunt fpeculatóres Saul, qui erant in Gá baa Bénjamin, & ecce multitúdo proftráta, & huc illúcque diffúgiens. Et ait Saül pópulo, qui erat cum eo: Requirite, & vidéte quis abierit ex nobis. Cùmque requisíffent: repértum eft non adésse Jónatham, & armigerum ejus.

. Ait Sámuel, 190.
Lectio iij.

Alvávit Dominus in S die illa Ifrael: pugna autem pervenit ufque ad Béthaven. Et viri Ifrael fociáti funt fibi in die illa: adjurávit autem Saül pópulum,dicens: Maledics tus vir, qui coméderit panem ufque ad véfperam, donec ulcifcar de inimícis meis. Et non manducávit univérfus pópulus pa

nem.

Porro Jonathas

non audierat, cùm adju ráret pater ejus pópulum: extendítque fummitátem: virgæ, quam habébat in manu, &intinxit in favum: mellis: & convértit manum fuam ad os fuum & illumináti funt óculi ejus. Refpondénfque unus de pópulo, ait: Jurejurándo conftrinxit pater tuus pópulum, dicens :: Maledictus vir, qui coméderit panem hodie: (defécerat autem pópulus.) Dixitque Jónathas: Turbávit pater meus: terram: vidiftis ipfi quia illumináti funt óculi mei eo quòd guftaverim páu lulùm de melle ifto.. R.. Dixit Sámuel, 191.. CANON. Ex Statútis fynodálibus. Diocéfis Ambianenfisfub Francifco Epifcopo Anno 1662. Hriftus Dóminus,qui.

C dum mortalem vitam Cdum agebat,paupertátem cæte ris in rebus femper adamávit, in inftituénda fanctiffima Euchariftia magnifi céntiam fecútus eft, ut do-céret divinum illud myftérium non modò cum: reverentiâ & adoratióne: quàm máximâ traétári debére, fed étiam cum ejúf◄ modi apparátu, qui ma