Pfalmus 93. & de lege tuta docúeris, DEus ultiónum Dómi- eum. * : Deus ultió num libere egit. Exaltáre qui júdicas ter* redde retributió ram, Qui plantávit aurem non aúdiet? aut qui finxit óculum, non considerat? Qui córripit gentes, non árguet?* qui docet hóminem fciéntiam ? Dóminus fcit cogitatiónes hóminum, * quóniam vanæ funt. Divifio Pfalmi 93. * Ut mítiges ei a diébus malis donec fodiátur peccatóri fóvea. * Quia non repéllet Dóminus plebem fuam, & hæreditátem fuam non derelínquet. Quoadúfque juftitia convertátur in judicium: * & qui juxta illam, omnes quí recto funt corde. Quis consúrget mihi advérfus malignantes? * aut quis ftabit mecum advérfus operántes iniquitátem? Nifi quia Dominus adjúvit me: * paulo minùs habitáffet in inférno ánima Captábunt in ánimam jufti, & sánguinem innocéntem condemnábunt. Et factus eft mihi Dóminus in refúgium, * & Deus BEátus homo, quem tu meus in adjutórium fpei erudíeris, Dómine, * meæ. Et reddet illis iniquitátem ipsórum, & in malitia eórum difpérdet eos : difpérdet illos Dóminus Deus nofter. AD NONAM. DEus, áuribus noftris audivimus patres noftri annuntiavérunt nobis I Divifio Pfalmi 43. die, & in nomine tuo confitébimur in fæculum, Nunc autem repulífti & confudifti nos; & non N Deo laudabimur totă egrediéris, Deus, in virtútibus noftris. Avertífti nos retrorsum poft inimícos noftros: * & qui odérunt nos diripiébant fibi. Dedifti nos tanquam oves efcárum,*& in géntibus difpersísti nos. Vendidifti pópulum tuum fine prétio, fine prétio, & non fuit multitúdo in commutatió Nec enim in gládio fuo. poffedérunt terram,, *& bráchium eórum non falvávit eos. Sed déxtera tua & bráchium tuum, & illuminátio vultûs tui; * quóniam complacuifti in eis. 。 Tú es ipfe Rex meus & Deus meus qui mandas falútes Jacob. In te inimícos noftros ventilábimus cornu * & in nómine tuo fpernémus infurgéntes in nobis. Non enim in arcu meo fperábo, * & gládius meus non falvábit me.. Salváfti enim nos de affligéntibus nos, & odiéntes nos confudifti. * nibus eórum. Pofuifti nos opprobrium vicinis noftris, fubfannatiónem & derífum his qui funt in circuitu noftro. * Pofuifti nos in fimilitúdinem géntibus, commotiónem cápitis in pópulis. Tota die verecundia mea contra me eft;*& confufio faciei meæ coopéruit me A voce exprobrántis & obloquéntis,* a fácie inimici & perfequéntis. Hæc ómnia venérunt fuper nos, nec obliti fumus & iniquè non égimus in teftaménto tuo. Et non recéffit retro cor noftrum, & declináíti sémitas noftras a via tua. Quóniam humiliásti nos * aloco afflictiónis,*&coopéruit nos umbra mortis. Altera divifio Pfalmi 43. obliti fumus nomen Dei noftri, * pándimus manus noftras ad deum aliénum, Nonne Deus requiret ifta? ipfe enim novit abfcóndita cordis. Quóniam propter te mortificámur tota die æftimáti fumus ficut oves occifiónis. * * * * Exurge, quare obdőrmis, Dómine?* exurge, & ne repéllas in finem. Quare fáciem tuam avértis? oblivifceris inópiæ noftræ & tribulationis noftræ ? Quóniam humiliáta eft in púlvere ánima nostra : conglutinátus eft in terra venter nofter. Exúrge, Dómine, ádjuva nos, * & rédime nos propter nomen tuum. AD VESPERAS. Ant. 3.b. Ad Dóminum, Pfalmus 119. ・AD. Dóminum, cùm * tribulárer, clamávi, & exaudivit me. Dómine, líbera ánimam meam alábiis iniquis, * & a lingua dolófa. Quid detur tibi aut quid apponátur tibi * ad linguam dolófam? Sagittæ poténtis acutæ, cũ carbónibus defolatóriis. Heu mihi! quia incolátus meus prolongátus eft; ha Cedar: * multum incola fuit ánima mea. * Cum his qui odérunt pacem eram pacíficus: cum loquébar illis, impu gnábant me gratis. Ant. Ad Dominum,cùn tribulárer, clamávi, & exaudívit me. Ant. 1. f. Ecce. Pfalmus 120. Evavi óculos meos in montes, * unde vé niet auxilium mihi. Auxilium meum a Domino, * qui fecit cœlum & terram. Non det in commotionem pedem tuum,* neque dormítet qui cuftodit te. Ecce non dormitábit, neque dórmiet, qui cuftódit Ifrael. * Ant. Ecce non dormitá- & Dóminus in circúitua bit neque dormiet, qui Ifrael, * nifi quia Dómi- nes in nos, eórum in nos puli fui, ex hoc nunc & ad IN : * * filiis hóminum. Ant. Nifi Dóminus cuftodíerit civitátem, fruftra vígilat qui cuftodit eam. AD COMPLETORIUM. Ant. 2. D. Illúmina. Pfalmus 10. 'N Dómino confido; quómodo dícitis ánimæ meæ Tránímigra in montem ficut paffer. Qóniam ecce peccatóres intendérunt arcum, paravérunt fagittas fuas in pháretra, ut fagíttent in obfcuro rectos corde. Quóniam quæ perfecifti, deftruxérunt: *justus autem quid fecit? Dóminus in templo fancto fuo, Dóminus in cœlo sedes ejus. Oculi ejus in pauperem refpiciunt, *pálpebræ ejus interrogant filios hóminu. Dóminus intérrogat juf tum & impium: * qui autem diligit iniquitátein, odit ánimam fuam. Pluet fuper peccatóres láqueos: ignis & fulphur, & fpiritus procellá * * * rum pars cálicis eórum. Quóniam juftus Dóminus, & juftitias diléxit : æquitáté vidit vultus ejus. Pfalmus 11. Alvum me fac, Dó 4 Smine, quóniam defé * cit fanctus, quóniam diminúta funt veritátes a * Vana locúti funt unufquifque ad próximum fuum : lábia dolófa, in corde & corde locúti funt. Difpérdat Dóminus univérfa lábia dolófa,*& linguam magniloquam. Qui dixérunt: Linguam noftram magnificábimus lábia noftra a nobis funt. Quis nofter Dóminus eft? Propter miferiam inopum & gémitum páuperum nunc exurgam, dicit Dóminus. * Ponam in falutári; * fi duciáliter * agam in eo. Elóquia Dómini elóquia cafta argéntum igne examinátum, probátum terræ, purgátum séptuplu. Tu, Domine, fervabis nos, & cuftodies nos generatióne hac in ætérnu. In circúitu ímpii ámbulant: fecúndum altitúdinem tuam multiplicásti filios hóminum. * |