rika gaande, en die naar Europa bestemd, ieder eene afzonderlijke route nemen, van zelf in het oog. Daardoor toch zullen het steeds toenemend aantal aanvaringen ter zee grootelijks worden verminderd, het opsporen van- en hulp verleenen aan stoomers met defecten gemakkelijker worden gemaakt, en bovenal voor zeilschepen de mogelijkheid worden geboren om te navigeeren in parages, welke buiten den trek der stoomers vallen. In dien geest werd dan ook jaren geleden krachtig door Maury gepredikt, doch de feitelijke toestand is deze, dat, op weinige uitzonderingen na, de te volgen route, voor de stoomers hier bedoeld, overgelaten wordt aan de zeemanschap en het beleid van den gezagvoerder. Sleepdienst door Straat Magellaan. Ter vergemakkelijking van de vaart westwaarts rond Kaap Hoorn wordt thans het oprichten van een stoomsleepdienst door Straat Magellaan door eene Engelsche Maatschappij overwogen. Het spreekt van zelf, dat die onderneming slechts dàn op medewerking van de zeilvloot zal mogen rekenen, wanneer de schepen niet alléén door het Kanaal, maar verder ook voldoende uit den wal worden gesleept, om daarop niet bezet te kunnen raken door Noordwestelijke winden. Bovendien zal eene billijke verhouding moeten bestaan tusschen de sleeploonen en de winsten aan tijd, moeite enz. (HANSA.) Correspondentie. Beleefd verzoek aan HH. inzenders van stukken, om slechts de ééne zijde van het papier hunner copie te beschrijven. De verdeeling van het zetwerk onder verschillende personen wordt hierdoor vergemakkelijkt. Mijnheer de Redacteur! In No. I van uw tijdschrift vind ik de vraag:,,Kan het onderzoek naar kleurenblindheid al dan niet aan een leek in de oogheelkunde worden overgelaten"?" Het is mijn doel niet een bepaald antwoord op deze vraag te geven, maar aan te toonen hoe in 1877 de toen bestaande commissie van examinatie van varenslieden te Veendam over deze zaak dacht en welke resultaten zij kreeg. Van de Kamer van Koophandel van Veendam en Wildervank ontving zij in Februari 1877 een afschrift van de missive van het consulaat te Stokholm betrekkelijk kleurenblindheid of daltonisme bij spoorwegbeambten en zeelieden. Onmiddellijk besloot bovengenoemde commissie de zaak aan te vatten en den examinandi de gelegenheid te geven zich omtrent dit punt aan een onderzoek te kunnen onderwerpen. Alle leerlingen (samen 30) der zeevaartschool, die voornemens waren in dien cursus een examen af te leggen, meldden zich aan, opdat zij zouden weten of zij zich bij het zien der kleuren konden vertrouwen. Nu benoemde de examenscommissie tot dat onderzoek een commissie van drie personen, zijnde: de een med. chir. et obs. doctor, de ander med. et obs. doctor en math. mag. et phil. nat. doctor, en de derde math. mag. et phil. nat. doctor. Nadat deze H. H. een toestel hadden samengesteld, dat zooveel mogelijk met de seinlichten aan boord overeenkwam, werd een onderzoek ingesteld. Het rapport van die H. H. luidde, dat twee personen kleurenblind waren. Bij éen van deze personen was het zeer erg en toonden de opgaven, die hij deed, duidelijk aan dat het raden was. Bij den anderen merkte men op, dat deze geen vertrouwen bezat of hij een groen of een rood licht zag. Naar aanleiding van bovengenoemd rapport gaf de commissie van examinatie aan de overige 28, bij hun welgeslaagd examen, een getuigschrift van vrij van kleurenblindheid af. Hiermede meent ondergeteekende aangetoond te hebben hoe die zaak door genoemde commissie beoordeeld werd, wat resultaat zij kreeg, en hoe nuttig, ja bijna noodzakelijk zulk een onderzoek bij zeelieden is. Aan u overlatende of u deze letteren voor uw tijdschrift doelmatig acht, ben ik met achting UEds Dienaar, DR. G. DE JAGER MEEZENBROEK. Veendam, Dec. 1878. Mijnheer de Redacteur, Den 31sten December met het Nederlandsch S. S. Juno in de, voor ons in alle opzichten zoo uitmuntende, haven van IJmuiden binnenkomende, zagen wij voor het eerst de beide vuurtorens afgewerkt en tevens tot onze groote verwondering dat men verzuimd had rekening te houden met den korten afstand waarop zij van het strand verwijderd zijn. Het doel der beide vuren is natuurlijk om, dezelve onder elkander houdende, bij nacht de haven in te varen. Om dit te kunnen doen, moeten de vuren van elkander onderscheiden kunnen worden; gewoonlijk maakt men ze daarom van ongelijke hoogte, zoodat de voorste onder de achterste zichtbaar blijft. Nu is dit hier in zee wel het geval, óók nog zoolang men uit zee nadert; doch juist op het kritieke oogenblik, d. i. als men vóór de monding komt, wordt het voorste vuur het hoogste voor het gezicht en wordt het daardoor twijfelachtig welken weg men uit moet draaien om het achterste vuur weg te zeilen. Nu is de monding wijd genoeg voor den invaart, doch te nauw om eerst te probeeren welken weg men uit moet draaien. Het zoude dus onzes inziens eene noodige zaak zijn het achterste vuur eene onderscheiding te geven, hetzij door eene korte schittering, hetzij door het vertoonen van een licht uit een der vensters, anders wordt het voor vreemdelingen ondoenlijk des nachts binnen te komen zonder gevaar van op de Hoofden te loopen. IJmuiden over den vloed aandoende, houden wij gemeenlijk het Noorder- even buiten het Zuiderhoofd. Nader komende, openen zij zich méér tot wij, kort bij het Zuiderhoofd langs komende, als 't ware van zelf door den vloed rond gegooid, naar binnen draaien en eerst dan gebruik van de geleidelichten krijgen. Zonder verlichting der hoofden zelf zal het inkomen bij nacht gedurende den vloed dus immer zeer bezwaarlijk blijven en alleen uitvoerbaar zijn voor diegenen, welke er dagelijks in- en uitvaren en zich zelven de merken daarvoor uitgezocht hebben. Volgens bekendmaking van het Ministerie van Marine zullen de vuren van Egmond rood worden. Naar onze bescheiden meening kan men ze even goed weglaten, want met heiig weder ziet men geen rood vuur en bij helder weder kan men ze best missen. Wil men echter der scheepvaart naar en van het Noorden een goeden dienst bewijzen, dan ontsteke men een vuur als op Norderney, of in dien geest, op het Noordelijkste deel van Kamperduin, met rooden sector over de Haaks. Men behoefde dan niet zoo ver om die banken heen te sturen, en zag tevens wanneer men in gevaar liep. Het vuur van Kijkduin, hoe goed ook op zich zelf, is eene slechte verkenning en alleen dienstbaar voor het invaren van Texel of voor kruispeiling met Eierland, indien men dit onderscheiden kan, iets wat op onze, meestal heiige kusten en altijd dáár zijnde visschersvloten lang niet altijd het geval is. F. HOFFMAN. Amsterdam, Januari 1879. Mijnheer de Redacteur! Nadat mijne beschouwingen over de strandvonderij, waarvoor ik de vrijheid nam eene plaats in uw Tijdschrift te verzoeken, reeds in het tweede Nummer waren afgedrukt, las ik in het Handelsblad van 10 dezer een uittreksel uit het Staatsblad No. 10, waarin een Koninklijk besluit voorkwam, waarbij het beheerloon van den burgemeester-strandvonder nader werd geregeld. Dit besluit heeft reeds aan een gedeelte mijner wenschen voldaan en doet mij hopen, dat de overige door mij medegedeelde onjuiste toestanden, die zich dikwijls naar aanleiding der strandvonderij voordoen, ter eeniger tijd door de bevoegde autoriteit in overweging zullen worden genomen. Met de opname dezer regelen in uw eerstverschijnend N°. zoudt gij mij nogmaals zeer verplichten. Amsterdam, 12 Febr. 1879. J. A. BREDIUS. |