ÆäÀÌÁö À̹ÌÁö
PDF
ePub

Ergo iuventas nil tua profuit,
Augusta, nil qvod filia gentium
Inlustrium ex alta creatos

Stirpe patres atavosqve censes,

Isti iuventae qvin nimis invidens
Scindat capillos furva Proserpina,
Frontemqve nudatam corollis

Multa dolens Hymenaeus abdat?

O digna fatis prosperioribus;

Si qvam vel aetas eriperet Stygi
Vel forma sinceriqve mores,
Haec erat.

Heu Libitina, leto

Nil adtulerunt vota morae, neqve
Multum gementis cura Britanniae et
Poscentis uxorem mariti

Soliciti valuere qvestus?

Notum ut legentis saepe pependerit
Ex ore coniux coniugis. Hinc tuo
Narraris effinxisse normam

Imperio, reducemqve Elissam

In te videbant secla. Sed abstulit
Nox una tantam spem populi. Tuam
Cassandra si qvando ruinam
Fatidico cecinisset ore,

Ceu Troia quondam incredula, vocibus
Nil credidisset surda Britannia,

Spe laeta qvae nuper nepotum
Nunc dabit inferias parenti.

Ergo qviescit spiritus igneus,
Villamqve lentus dum Tamesis lavat,
Te plorat absentem, suamqve
Nereides dominam requirunt.

Dum tu sepulcro condita melleos
Ducis sopores, nos tua funera
Lugemus ut commune vulnus;
Te patriae gemitus seqvuntur.

Qvantos dolores intuleris patri
Qvis dicet? Orbus progenie senex
Tabescit, heredemqve regnis
Ancipitem metuit paternis.

Ast audienti talia qvis tuus,
Infausta mater, sensus erit, mari
Divisa, qvam falsis fugatam
Criminibus mulier coegit

Mutare terrae litora dissitae ?
Hinc O parentes egregium trahant
Exemplar, et rixae prioris
Inmemores coeant in unum.

Ardore cernant ut bene mutuo
Cum coniuge uxor regia vixerit :
Ut gaudia et curas vicissim
Contulerint neqve suspicata

Sponsum illa, non hanc ille. Superstitem Partem haec reliqvit nunc animae alteram, Et parte divulsa maritus

Morte caret magis invidenda.

Ut adsidebat luctubus ultumis,
Lucina qvom non partubus adfuit;
Ut fraude prudenti peritus
Dissimulare suos dolores

Mussabat: Esto: lux mea dum valet,
Deflenda qvamvis mors pueri est, tamen
Cedo voluntati Iehovae et

Coniugis in gremio quiescam.

Sic pro pudico solicitus toro

Duxit suorum oblivia vulnerum:
Ast illa suspirans amorem

Dum reticet, melius locuta est.

Solem atra nubes condidit: Angliae
Incerta fulgent sidera. Pauperum
Qvae cura, qvae regalis uxor
Nuper erat, populiqve mater,

Evanuit flos. Qvis pudor aut modus
Nunc sit dolendi? Conqveritur deos
Gens nostra mutatos, novisqve
Damna timet nocitura seclis.

Sed deprecandi si venia est, adhuc
Adscripta caelo mens tua patriam
Tutetur, avertatqve pestes

A populo. Tibi Have Valeqve

Flentes supremum dicimus. At memor
Urnam reviset posteritas tuam,

Fletusqve votivosqve cantus

Fundet adhuc pietas superstes.

A. L.

Ex Proverbiis xix. 1-12.

Ἔχουσι πλεῖον, ὅστις ὢν πένης ἀνὴρ χωρεῖ δι ̓ ἁπλότητος, ἢ διάστροφον γλῶσσαν νέμων τις μῶρος ἐκ μώρου φρενός. οὐδ ̓ ἀξυνήμων οὖσα φρὴν καλῶς ἔχει· ἁμαρτάνει δ' ὁ τιθέμενος σπουδὴν ποδός. καὶ μὴν τὸ μωρόν γ ̓ ἄνδρα τῆς ὁδοῦ πλανᾷ, πρὸς κέντρα λακτίζοντα διὰ φρενῶν Θεῷ. πολλούς γ' ὁ πλοῦτος τοὺς φίλους ἐφέλκεται, οἰκεῖ δὲ χωρὶς τῶν πέλας πένης ἀνήρ. ἢ ψευδόμαρτυς οὐκ ἀπαλλαχθήσεται ἀθῷος, οὐδὲ μὴ ἐκφύγῃ ψευδόστομος. πολλοί γέ τοι σαίνουσι τὸν κρατοῦντ ̓ ἀεί, καὶ τῷ διδόντι δῶρα πᾶς τις εὖ φρονεῖ. γεγηθέναι τὸν μῶρον οὐκ ἐν εὐπρεπεῖ· ἦπου τὸ δοῦλον φῶτα κοιράνων κρατεῖν. τὸ σῶφρον ὀργῆς ἀμβολὰς θέσθαι φιλεῖ, ὅστις πεπονθὼς τἄδικ ̓ εἶτ ̓ ἀγάλλεται παρείς. χόλος του βασιλέως φλέγων πρέπει βρυχωμένῳ λέοντι, φρικώδης κλύειν· χάρις δ ̓ ἔοικεν εὐδρόσῳ χλόης γάνει.

Caelum Stellis ardentibus aptum.

T. S. E.

Adspice sidereos orbes et lumina caeli,
Qvo tacitam servent ordine fixa viam,
Dum mortale genus mortaliaqve omnia, vitae
Spes, timor, ira, dolor, gaudia, nocte latent.
O nitidi domus alta poli sedesqve beatae,
Et vos aeterni regia tecta Dei :

Ille igitur, vestrae peperit qvem spiritus aurae,
Compositus somno sicine torpet homo?

Sicine dat circum lentos oblivia sensus,
Inmemor, ut cursu praepete tempus eat?
Ut cito vita fugit, properat cito funeris hora,
Qvo propior venit haec, ocior illa fugit.
Surgite, mortales, et vastos cernite tractus,
Qvot decorent varia sidera luce polum :
Divinas spectate domos, tecta ardua caeli,

Et, qvid sit mundus, discite, qvid sit homo.
Ille qvidem parvum est inter tot sidera lumen,
Hic viget in punctum temporis, inde perit.
Si qvis ubiqve faces, et tantas undiqve flammas
Cernat, et aetherias igne micare vias :
Omnia si solitum videat servantia cursum,

Cuiqve Deo proprias suppeditante vices:
Nonne velit mundi letales linqvere curas,
Et tandem vita liberiore frui?

Nonne velit, mentem cohibent qvae vincula, solvi,
Ut petat aeternas, unde sit orta, domos,
Qva nitidas inter stellas sedesqve beatas
Pax et grata Qvies regnat et almus Amor;
Qva sine tristitia viget incorrupta Voluptas,
Et stabilis semper Gloria fine caret?
O campi virides, O pleni floribus agri,
O semper vitrea qvi fluis, amnis, aqva!
Tantane mortales viderunt gaudia caeli,
Nec miseras mundi deseruere domos?

J. L.

Christus adest.

Qvom me vel miseri solicitant metus
Vel spes lusa premit, laetitiam tuus
Reddat, Christe, susurrus:

Praesto, ne timeas, Ego.

« ÀÌÀü°è¼Ó »