Fama, bonum quo non aliud veracius ullum, Nobis digna cani, nec te memorâsse pigebit Carmine tam longo; servati scilicet Angli Officiis, vaga diva, tuis tibi reddimus æqua. Te Deus, æternos motu qui temperat ignes, Fulmine præmisso, alloquitur, terrâque tremente: "Fama, siles? an te latet impia Papistarum Conjurata cohors in meque meosque Britannos, Et nova sceptrigero cædes meditata Iäcobo?" Nec plura: illa statim sensit mandata Tonantis, Et, satis antè fugax, stridentes induit alas, Induit et variis exilia corpora plumis; Dextra tubam gestat Temesæo ex ære sonoram. Nec mora; jam pennis cedentes remigat auras, Atque parum est cursu celeres prævertere nubes; Jam ventos, jam solis equos, post terga reliquit: Et primò Angliacas, solito de more, per urbes Ambiguas voces incertaque murmura spargit; Mox arguta dolos et detestabile vulgat Proditionis opus, nec non facta horrida dictu, Authoresque addit sceleris, nec garrula cæcis Insidiis loca structa silet. Stupuere relatis, Et pariter juvenes, pariter tremuere puellæ, Effœtique senes pariter, tantæque ruinæ Sensus ad ætatem subitò penetraverat omnem. Attamen interea populi miserescit ab alto Æthereus Pater, et crudelibus obstitit ausis Papicolûm. Capti pœnas raptantur ad acres: At pia thura Deo et grati solvuntur honores; Compita læta focis genialibus omnia fumant; Turba choros juvenilis agit; quintoque Novembris Nulla dies toto occurrit celebratior anno.
IN OBITUM PRÆSULIS ELIENSIS
ADHUC madentes rore squalebant genæ, Et sicca nondum lumina
Adhuc liquentis imbre turgebant salis Quem nuper effudi pius
Dum mosta charo justa persolvi rogo Wintoniensis Præsulis,
Cum centilinguis Fama (proh! semper mali Cladisque vera nuntia)
Spargit per urbes divitis Britanniæ, Populosque Neptuno satos, Cessisse Morti et ferreis Sororibus, Te, generis humani decus,
Qui rex sacrorum illâ fuisti in insulâ Quæ nomen Anguillæ tenet.
Tunc inquietum pectus irâ protinus Ebulliebat fervidâ,
Tumulis potentem sæpe devovens deam:
Nec vota Naso in Ibida Concepit alto diriora pectore;
Graiusque vates parciùs
Turpem Lycambis execratus est dolum, Sponsamque Neobulen suam.
At ecce! diras ipse dum fundo graves, Et imprecor Neci necem,
Audîsse tales videor attonitus sonos Leni, sub aurâ, flamine:
"Cæcos furores pone; pone vitream
Bilemque et irritas minas.
Quid temerè violas non nocenda numina,
Subitòque ad iras percita?
Non est, ut arbitraris elusus miser,
Mors atra Noctis filia,
Erebove patre creta, sive Erinnye,
Vastove nata sub Chao: Ast illa, cælo missa stellato, Dei Messes ubique colligit;
Animasque mole carneâ reconditas
In lucem et auras evocat,
(Ut cum fugaces excitant Horæ diem, Themidos Jovisque filiæ,)
Et sempiterni ducit ad vultus Patris, At justa raptat impios
Sub regna furvi luctuosa Tartari
Sedesque subterraneas."
Hanc ut vocantem lætus audivi, citò
Fœdum reliqui carcerem,
Volatilesque faustus inter milites Ad astra sublimis feror,
Vates ut olim raptus ad cælum senex,
Auriga currus ignei.
Non me Boötis terruere lucidi Sarraca tarda frigore, aut Formidolosi Scorpionis brachia; Non ensis, Orion, tuus. Prætervolavi fulgidi solis globum; Longèque sub pedibus deam Vidi triformem, dum coêrcebat suos Frænis dracones aureis. Erraticorum siderum per ordines, Per lacteas vehor plagas, Velocitatem sæpe miratus novam, Donec nitentes ad fores
Ventum est Olympi, et regiam crystallinam, et Stratum smaragdis atrium.
Sed hic tacebo, nam quis effari queat Oriundus humano patre Amœnitates illius loci? Mihi
Sat est in æternum frui.
NATURAM NON PATI SENIUM
HEU! quàm perpetuis erroribus acta fatiscit Avia mens hominum, tenebrisque immersa profundis Edipodioniam volvit sub pectore noctem! Quæ vesana suis metiri facta deorum Audet, et incisas leges adamante perenni Assimilare suis, nulloque solubile sæclo Consilium Fati perituris alligat horis.
Ergone marcescet sulcantibus obsita rugis Naturæ facies, et rerum publica Mater, Omniparum contracta uterum, sterilescet ab ævo? Et, se fassa senem, malè certis passibus ibit Sidereum tremebunda caput? Num tetra vetustas Annorumque æterna fames, squalorque situsque, Sidera vexabunt? An et insatiabile Tempus Esuriet Cælum, rapietque in viscera patrem? Heu! potuitne suas imprudens Jupiter arces Hoc contra munisse nefas, et Temporis isto Exemisse malo, gyrosque dedisse perennes? Ergo erit ut quandoque, sono dilapsa tremendo,
Convexi tabulata ruant, atque obvius ictu Stridat uterque polus, superâque ut Olympius aulâ Decidat, horribilisque retectâ Gorgone Pallas; Qualis in Ægæam proles Junonia Lemnon Deturbata sacro cecidit de limine cæli. Tu quoque, Phoebe, tui casus imitabere nati Præcipiti curru, subitâque ferere ruinâ Pronus, et extinctâ fumabit lampade Nereus, Et dabit attonito feralia sibila ponto. Tunc etiam aërei divulsis sedibus Hæmi Dissultabit apex, imoque allisa barathro Terrebunt Stygium dejecta Ceraunia Ditem, In superos quibus usus erat, fraternaque bella. At Pater Omnipotens, fundatis fortiùs astris, Consuluit rerum summæ, certo que peregit Pondere Fatorum lances, atque ordine summo Singula perpetuum jussit servare tenorem. Volvitur hinc lapsu Mundi rota prima diurno, Raptat et ambitos sociâ vertigine cælos. Tardior haud solito Saturnus, et acer ut olim Fulmineùm rutilat cristatâ casside Mavors. Floridus æternùm Phoebus juvenile coruscat, Nec fovet effœtas loca per declivia terras Devexo temone Deus; sed semper, amicâ Luce potens, eadem currit per signa rotarum. Surgit odoratis pariter formosus ab Indis Æthereum pecus albenti qui cogit Olympo, Manè vocans, et serus agens in pascua cæli; Temporis et gemino dispertit regna colore. Fulget, obitque vices alterno Delia cornu, Cæruleumque ignem paribus complectitur ulnis. Nec variant elementa fidem, solitoque fragore Lurida perculsas jaculantur fulmina rupes. Nec per inane furit leviori murmure Corus; Stringit et armiferos æquali horrore Gelonos Trux Aquilo, spiratque hiemem, nimbosque volutat. Utque solet, Siculi diverberat ima Pelori Rex maris, et raucâ circumstrepit æquora conchâ Oceani Tubicen, nec vastâ mole minorem Ægæona ferunt dorso Balearica cete. Sed neque, Terra, tibi sæcli vigor ille vetusti Priscus abest; servatque suum Narcissus odorem;
ille suum tenet, et puer ille, decorem, Phoebe, tuusque, et, Cypri, tuus; nec ditior olim Terra datum sceleri celavit montibus aurum
Conscia, vel sub aquis gemmas. Sic denique in ævum Ibit cunctarum series justissima rerum;
Donec flamma orbem populabitur ultima, latè Circumplexa polos et vasti culmina cæli, Ingentique rogo flagrabit machina Mundi.
DE IDEA PLATONICÂ QUEMADMODUM ARISTOTELES
DICITE, sacrorum præsides nemorum deæ, Tuque O noveni perbeata numinis Memoria mater, quæque in immenso procul Antro recumbis otiosa Eternitas, Monumenta servans, et ratas leges Jovis, Cælique fastos atque ephemeridas Deûm, Quis ille primus cujus ex imagine Natura solers finxit humanum genus, Æternus, incorruptus, æquævus polo, Unusque et universus, exemplar Dei? Haud ille, Palladis gemellus innubæ, Interna proles insidet menti Jovis; Sed, quamlibet natura sit communior, Tamen seorsus extat ad morem unius, Et, mira! certo stringitur spatio loci: Seu sempiternus ille siderum comes Cæli pererrat ordines decemplicis, Citimumve terris incolit Lunæ globum; Sive, inter animas corpus adituras sedens, Obliviosas torpet ad Lethes aquas; Sive in remotâ fortè terrarum plagâ Incedit ingens hominis archetypus gigas, Et diis tremendus erigit celsum caput, Atlante major portitore siderum. Non, cui profundum cæcitas lumen dedit, Dircæus augur vidit hunc alto sinu; Non hunc silenti nocte Pleïones nepos Vatum sagaci præpes ostendit choro; Non hunc sacerdos novit Assyrius, licet Longos vetusti commemoret atavos Nini,
« 이전계속 » |