AL SIGNOR GIO. MILTONI, NOBILE INGLESE. ODE. Ergimi all' Etra o Clio, Perchè di stelle intreccierò corona! La fronde eterna in Pindo, e in Elicona : Però che il suo valor l' umano eccede : Ch' hanno a ragion del sovruman tra noi. Alla virtù sbandita Danno nei petti lor fido ricetto, Perchè in lei san trovar gioia e diletto; Lungi dal patrio lido Spinse Zeusi l' industre ardente brama; Con aurea tromba rimbombar la fama, Dalle più belle Idee trasse il più raro. Così l'ape ingegnosa Trae con industria il suo liquor pregiato E quanti vaghi fiori ornano il prato; IO 20 30 Per te il parlar confuse Giove in vano, Di se stessa trofeo cadde sul piano: Ch'ode, oltr' all' Anglia, il suo più degno idioma Spagna, Francia, Toscana, e Grecia, e Roma. I più profondi arcani Ch' occulta la Natura, e in cielo e in terra, Troppo avara talor gli chiude, e serra, Chiaramente conosci, e giungi al fine Non batta il Tempo l' ale, Fermisi immoto, e in un ferminsi gli anni, Scorron di troppo ingiuriosi ai danni; Dammi tua dolce Cetra, Se vuoi ch' io dica del tuo dolce canto, бо 70 Ch' inalzandoti all' Etra Di farti uomo celeste ottiene il vanto; Io, che in riva dell' Arno Tento spiegar tuo merto alto e preclaro, E ad ammirar, non a lodarlo imparo; Del Sig. ANTONIO FRANCINI, 80 JOANNI MILTONI, LONDINENSI, Juveni patriâ, virtutibus, eximio : Viro qui multa peregrinatione, studio cuncta, orbis terrarum loca perspexit, ut, novus Ulysses, omnia ubique ab omnibus apprehenderet : Polyglotto, in cujus ore linguæ jam deperditæ sic reviviscunt ut idiomata omnia sint in ejus laudibus infacunda; et jure ea percallet ut admirationes et plausus populorum ab propriâ sapientiâ excitatos intelligat : Illi, cujus animi dotes corporisque sensus ad admirationem commovent, et per ipsam motum cuique auferunt; cujus opera ad plausus hortantur, sed venustate vocem laudatoribus adimunt: Cui in Memoriâ totus orbis ; in Intellectu sapientia; in Voluntate ardor gloriæ; in Ore eloquentia; harmonicos cælestium sphærarum sonitus Astronomiâ duce audienti; characteres mirabilium Naturæ per quos Dei magnitudo describitur magistrâ Philosophiâ legenti; antiquitatum latebras, vetustatis excidia, eruditionis ambages, comite assiduâ Autorum lectione, 'exquirenti, restauranti, percurrenti' (At cur nitor in arduum?): Illi in cujus virtutibus evulgandis ora Famæ non sufficiant, nec homirum stupor in laudandis satis est, Reverentiæ et Amoris ergo hoc ejus meritis debitum admirationis tributum offert CAROLUS DATUS, Patricius Florentinus, 1 ELEGIARUM LIBER. ELEGIA PRIMA. AD CAROLUM DIODATUM. TANDEM, chare, tuæ mihi pervenere tabellæ, Si sit hoc exilium, patrios adiisse penates, Non ego vel profugi nomen sortemve recuso, O utinam vates nunquam graviora tulisset Non tunc Ionio quicquam cessisset Homero, Seu catus auditur senior, seu prodigus hæres, IO 20 Seu procus, aut positâ casside miles adest, 30 Sive decennali fœcundus lite patronus Sæpe vafer gnato succurrit servus amanti, Sæpe novos illic virgo mirata calores Quid sit amor nescit, dum quoque nescit amat : Sive cruentatum furiosa Tragœdia sceptrum Quassat, et effusis crinibus ora rotat; Et dolet, et specto, juvat et spectasse dolendo ; Gaudia, et abrupto flendus amore cadit; Sed neque sub tecto semper nec in urbe latemus, Nos quoque lucus habet vicinâ consitus ulmo, Ah quoties dignæ stupui miracula formæ Et decus eximium frontis, tremulosque capillos, Et quæcunque vagum cepit amica Jovem ; Et quot Susa colunt, Memnoniamque Ninon ; Tuque urbs Dardaniis, Londinum, structa colonis, Tu nimium felix intra tua monia claudis Huic Cnidon, et riguas Simoentis flumine valles, Ast ego, dum pueri sinit indulgentia cæci, 40 50 70 89 |